25 yıl birbirini görmemiş bir babayla oğlu günün birinde hiç hesapta yokken kendilerini bir seyahate çıkmış bulurlar. Belalı bir hastalığın pençesindeki baba artık yolun sonuna geldiğini düşünmektedir ve son bir hesaplaşma, gecikmiş bir özür için bu seyahate çıkmıştır. Oğul ise yıllardır babasız kalmanın verdiği öfkeyle daha sert bir hesaplaşmanın peşindedir ancak bu seyahat her ikisini de beklemedikleri yerlere götürecektir. Kıvanç Tatlıtuğ ve Settar Tanrıöğen’in başrollerini üstlendiği “Âşıklar Bayramı” sinemamızın usta direktörlerinden Özcan Alper’in imzasını taşıyor. Muharrir Kemal Varol’un tıpkı isimli romanından uyarlanan ve Netflix’te izleyiciyle buluşan sineması Özcan Alper ile konuştuk.
“GELECEK UZUN SÜRER”
– Kemal Varol’un tıpkı isimli romanından uyarladığınız “Âşıklar Bayramı” bir baba-oğul kıssası. Neden bu roman öncelikle, nasıl gelişti proje?
Açıkçası, romanı okuduktan sonra tuhaf bir halde kitabın bende bir iz bıraktığını, farklı bir his yarattığını gördüm. Zati bir günde okuyup bitirdikten sonra sonraki gün kitabı tekrar karıştırmaya başladım. Kitapta geçen referans müzikler vardı, başkarakter Heves Ali’nin çaldığı. Bu müzikleri açıp dinlemeye başladım. Sonra, nedense bunun yeterli bir sinema olabileceğini düşündüm ve Kemal Varol’u aradım. O da romanı yazarken benim “Gelecek Uzun Sürer” sinemamı tekraren izlemiş. Bu ortada diğer birilerinin de kitabı uyarlamak istediğini söyledi. Sonrasında Kemal ile anlaştık ve sinemanın senaryosunu yazmaya başladık.
– Settar Tanrıöğen ve Kıvanç Tatlıtuğ enteresan bir ikili olmuş. En başından itibaren bu iki oyuncu mu vardı aklınızda? Sonuçtan mutlu musunuz?
Senaryoyu birinci yazdığımda Kıvanç Tatlıtuğ birinci aklıma gelenlerden biri oldu. Sonrasında Kıvanç ile görüştük ve senaryoyu çok sevdiğini söyledi. Senaryodaki baba karakteri için başta kitaba uygun, 70-80 yaş aralığında birilerini düşündük. Ancak sonra pandemi ve yol sıkıntısından daha genç biri olmasına karar verdik. Açıkçası benim Türkiye sinemasından sevdiğim birkaç isimle görüşmelerim oldu. Sonrasında Settar Tanrıöğen ile görüştük. Onun rolle ilgili, yani yaşlı ve hasta birini oynamakla ilgili tereddütleri vardı. Karşılıklı olarak tereddütlerimizi giderdikten sonra kısa müddette role hazırlanmaya başladı. 1.5 ayda 13-14 kilo verdi, saç-sakal ve gibisi şeyleri çok süratlice hallederek, her şeyi bırakıp kısa bir müddette role hazırlanmaya başladı. İki farklı kulvardan birinci niyette baba-oğul olarak yan yana gelmeyecek iki oyuncu üzere düşünülse de iki sahiden yetenekli oyuncuyla çalışmış olmaktan kendi açımdan çok mutlu kaldım.
Özcan Alper
– Sinemada karakterlerinizi kuvvetli bir hesaplaşmanın içine çekiyorsunuz. Aslında bu baba-oğul probleminin, bu patriarkal arızanın bizim coğrafyamızda çok yaygın olduğunu söylemek mümkün. Bunun nedeni niçini üzerine düşündünüz mü, ne üzere sonuçlara vardınız kendi muhakemenizde?
Babalar doğal olarak her daim bir iktidarı temsil etmeye başlıyorlar. Eskiyi, var olan nizamı temsil ediyorlar. Bu değişmez ve var olan sistem de doğal olarak bize iktidarları çağrıştırıyor. Sistem de kendini daima bunun üzerinden var etmeye çalışıyor.
– Birebir bahisle ilişkili olarak sizce bayanın bu sıkıntıda nasıl bir yerde durduğunu da merak ediyorum.
Baba-oğul ve patriarkallık probleminde açıkçası bayanın durduğu yer birçok vakit daha çok edilgen olabiliyor lakin sinemada esasen hem baba hem de oğul açısından şöyle bir sıkıntı vardı; kendi hayatlarına girmiş bayanları bir formda geride bırakıp kaçmış, hesaplaşılmamış alakalar vardı. Ve baba bu yüzden aslında son seyahatinde hayatına giren bayanlardan, ölmüş bile olsalar özür dileme seyahatine girişiyordu. Bu manada bizim coğrafyamız için bunun bir değeri olduğunu düşünüyorum zira hem politik hem de kişisel olarak bunu çok fazla beceremiyoruz. Bu manada ferdî özür problemi kıymetliydi. Sinemada çok yer vermesek de, oğulun da yaş aldıkça babaya dönüştüğünü görüyoruz, bunu en bariz olarak ilgilerinde bile gözlemliyoruz aslında. Oğul da kendisinin aslında babaya benzediğini fark ediyor.